W klasztorze mogilskim przechowywany jest niezwykły obraz przedstawiający alegorię życia mniszego – Vitae religiosae typica descriptio. Obraz, wykonany ok. połowy XVII wieku, wzorowany jest na powstałym w Kolonii miedziorycie Michaela Birbauma (ok. 1610). Autorem koncepcji grafiki był Christopher Pilckmann (1565-1637), opat klasztoru norbertanów w Steinfeld. Malowidło stanowi dosyć wierne powtórzenie graficznego pierwowzoru.

W centrum rozbudowanej kompozycji umieszczono postać ukrzyżowanego mnicha w białym habicie, z koroną cierniową na głowie, z zawiązanymi oczami oraz ustami spiętymi kłódką – ma on obrazować zarówno zagrożenia, jakie czekają mnicha na jego drodze duchowej, jak i być dla niego wzorem do naśladowania.

Skomplikowana symbolika i rozbudowana kompozycja Vitae religiosae typica descriptio ukazuje życie jakie prawdopodobnie przyjdzie wieść każdemu zakonnikowi – może być zatem przestrogą, ale i nadzieją na osiągnięcie świętości. Ideał życia kontemplacyjnego – vita contemplativa – nakazuje zakonnikowi stać się ukrzyżowanym dla tego świata. Naśladowanie ukrzyżowanego Zbawiciela (imitatio Christi) oraz postępowanie według reguły są sposobami na pokonanie trzech mocy zła, którymi są szatan, śmiertelne ciało oraz powaby tego świata. Zawieszenie na krzyżu niejako zawiesza mnicha ponad rzeczywistością światową. Ukazuje drogę do zbawienia poprzez wyrzeczenia tak fizyczne, jak i duchowe.

Ukrzyżowany zakonnik w białym habicie symbolizuje zarówno naśladowanie Jezusa Chrystusa (gotowość na oddanie swego ciała mękom), jak i niewinność i dążenie do świętości. Jego spięte kłódką usta zaświadczają o pokorze, zaś kwiaty róży namalowane na zakończeniach ramion oraz u dołu krzyża odnoszą się do ślubów zakonnych: posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. W przybitych gwoździami do krzyża dłoniach zakonnik trzyma dwie płonące lampy oliwne, jako symbol oświecenia i erudycji. Mnich otoczony jest tablicami oraz banderolami z cytatami z Pisma Świętego. Sam krzyż, osadzony w dwustopniowej podstawie, za pomocą liny stara się obalić diabeł, ukazany jako groteskowa, kosmata postać z kopytami oraz rogami. Do ukrzyżowanego mnicha celuje z łuku półnaga postać z zawiązanymi oczami, o ciele pokrytym robactwem, mająca symbolizować śmiertelne ciało.

Poniżej mnicha znajduje się trumna z napisem: Mundo mortuus (Umarły dla Świata).

Nad całością kompozycji góruje Chrystus trzymający w dłoniach korony: cierniową oraz złotą.